Het is fantastisch om te horen en te lezen over de zoektochten die zijn gelukt! Maar soms loopt het ook wel eens anders, zoals bij mij.
Ik ben geboren in Jakarta en ben via Kasih Bunda naar Nederland gekomen. De allereerste poging was via Spoorloos in 2003. Ze konden mij vertellen dat een locale reporter mijn gegevens was nagegaan en dat het uiteindelijk niets had opgeleverd. De tweede poging was in 2004. In dit jaar ben ik voor het eerst terug geweest naar Indonesië.
De eerste week heb ik in Jakarta doorgebracht en ben toen bijgestaan door twee vrienden (ook geadopteerd) die daar op dat moment woonden. Ondanks het harde zoeken liepen alle sporen dood. De adressen in mijn documenten waren onvindbaar, niemand in de kampong herkende de namen van mijn biologische moeder en twee broers. Na een week rondgedwaald te hebben moest de knop om en ben ik verder gegaan met mijn rondreis over Java en Bali.
Een vriendin heeft een aantal jaren later nog eens een brief naar “Vermist” geschreven echter leverde dit ook niets op. Voor mij was het hierna dan ook wel even genoeg..
Na een periode van dik 7 jaar kwam m’n leven in rustiger vaarwater wat mij weer aan het denken zette. ‘Zal ik het dan nog een allerlaatste keer proberen?’ Bedoel, ze komt nu op een leeftijd wat voor Indonesische begrippen als aardig oud wordt gezien. Ik besloot het een ‘ja’ te geven en poste een bericht in de Facebook groep IAW (Indonesian Adoptees Worldwide) met de vraag welke wegen ik nog meer kon bewandelen. Daarop volgden heel veel lieve en behulpzame reacties. Daartussen stond ook Ana, met heel kort en duidelijk haar aanbod te willen helpen. Nog geen half jaar later liep Ana samen met een vriend plus mijn papieren door de straten van Kayumanis 8 in Jakarta! Ook zij is alle informatie nagegaan, veel mensen in de wijk gesproken, archieven doorgespit en meer… Een oproep op TVOne en een advertentie in de Koran Sindo (grote landelijke krant).. het mocht allemaal niet baten.
Het vermoeden dat mijn gegevens niet kloppen lijkt steeds reëler. Helemaal nu wij als stichting op veel onwaarheden zijn gestuit gedurende zoektochten.
Door de vele zoektochten die we dagelijks voor ogen krijgen is het soms zo dat middels een lopende zoektocht nieuwe informatie aan het licht komt. Daarom, zoektochten met een negatieve afsluiting kunnen soms ineens weer geopend worden door nieuw gewonnen informatie. Het kan soms een bijzondere wending krijgen. Op dit moment is m’n leven te hectisch om erbij stil te staan. Ik richt me nu liever op mijn gezin, werk en natuurlijk de stichting!
Groet, Christine!