Ik was 6 maanden oud toen ik via kindertehuis Kasih Bunda (Jakarta) naar Nederland werd gebracht. Ik kwam terecht bij mijn adoptie-ouders in Heerenveen. Twee jaar later kwam daar ook mijn broertje bij (uit Indonesië) en heb een prima jeugd gehad in het mooie Friesland. Het werd lastiger toen ik ging puberen. Misschien bij een aantal herkenbaar; ik schopte tegen alles aan. Ik zat m’n dierbaren maar vooral mezelf enorm in de weg. Naarmate ik ouder werd kwam ook de rust..
Bij mij kriebelde al op jonge leeftijd het gevoel te willen zoeken, nieuwsgierig zijn naar m’n afkomst. Uiteindelijk ben ik in 2004 terug geweest en heb een week in Jakarta gezocht met veel hulp van vrienden. Dit heeft helaas niets opgeleverd. Echter nadien nog wel fijn drie weken rond getrokken over het prachtige Java en Bali!
Het willen zoeken komt bij mij in vlagen, vaak als ik in een rustigere periode zit. De laatst genoemde poging is nog vrij recent. Ik heb mijn verhaal op de site gezet, want soms gaan de dingen niet zoals gehoopt.
Mede door deze zoektocht ben ik gaan nadenken hoe ik mijn steentje kon gaan bijdragen met de ervaring die ik inmiddels heb opgedaan. Het voelt nu bijna als een missie om iets neer te zetten wat jou wellicht kan helpen, op wat voor vlak dan ook.
De groep zoekenden neemt toe, we bereiken inmiddels allemaal de leeftijd waarin onze biologische ouders een respectabele leeftijd krijgen voor Indonesische begrippen (al worden sommige ook wel 80+).
Ik hoop dat deze site op wat voor manier steun kan bieden, wat voor de nog zoekende groep het uiteindelijk resulteert in een zoektocht naar hun roots!
Vriendelijke groet,
Christine