Het begin van een succesvolle zoektocht naar mijn biologische familie…
Via een oude kennis kwam ik in contact met Stichting Mijn Roots. Na een prettig gesprek, werd mij medegedeeld dat ze een zoektocht konden opstarten met de gegevens die ik had opgegeven. Christine werd mijn contactpersoon.
Ik had in het verleden meerdere pogingen ondernomen om mijn biologische familie te vinden. Echter liepen al deze pogingen op niets uit vanwege de taalbarrière en tijdsnood. Tijdens een van deze pogingen hadden wij gesproken met een ene Adolf. Hij bleek een goede vriend van mijn vader te zijn geweest, maar toen wij met hem spraken, kwam er weinig bruikbare informatie uit hem. Niet wetende dat hij later in het verhaal toch heel belangrijk is geweest voor het vinden van mijn biologische familie.
Nadat ik de benodigde documenten naar Christine had verzonden, werd de zoektocht al paar dagen later opgestart. De oude kennis was zelf ook bezig met een zoektocht en kwam ook toevallig uit het zelfde dorp waar ik ook geboren was. Correspondent pak Eko zou voor hem gaan zoeken en kon dan daarna ook voor mij gaan zoeken. Ik had geen verwachtingen, maar wel vertrouwen. Als buitenlander kom je toch anders bij de locals over dan een landgenoot die de taal spreekt en de cultuur begrijpt.
Een paar dagen later ontving ik van Christine een telefoontje; pak Eko was in mijn geboorteplaats wezen zoeken, maar geen resultaat. Pak Eko zou een nieuw aanknopingspunt hebben en moest naar een andere plaats afreizen om daar te gaan zoeken. Ik vond het al best dat er iemand pro-actief aan het zoeken was voor mij.
Een dag daarna ontving ik een WhatsApp bericht van Christine; of ze mij de volgende dag kon bellen. Geen probleem. De volgende ochtend werd ik wakker gebeld door Christine. Ik ging er vanuit dat ze mij wilde mededelen dat het spoor doodliep en dat de zoektocht werd afgebroken. Echter kreeg ik het tegenovergestelde te horen; pak Eko had mijn moeder gevonden. Hij had ook de familie van mijn kennis gevonden! Ze woonde niet meer in mijn geboorteplaats. Ik heb nog een broer en een zus. Ik wist even niet hoe ik moest reageren. Nadat het bij mij was doorgedrongen, was ik natuurlijk superblij en dolgelukkig.
Pak Eko had gesproken met Adolf. Toevallig was de zus van Adolf bij hem op bezoek. Deze zus vertelde dat ze mijn moeder de laatste keer had gezien op de markt in Pringsewu in 1986 ofzo. Hierop is pak Eko naar Pringsewu gegaan en heeft daar met verschillende mensen gepraat over mijn zoektocht. Op een gegeven moment werd pak Eko gebeld en moest hij direct naar het hotel komen. In het hotel zou een vrouw op hem wachten. Deze vrouw claimde mijn zus te zijn. Pak Eko wist niet beter dan dat ik twee broers had en geen zus. Toen pak Eko de vrouw zag, kon pak Eko zijn ogen niet geloven; de vrouw, genaamd Dewi, bleek een evenbeeld van mij te zijn. Nadat pak Eko zijn verhaal aan Dewi had verteld, nam zij hem mee naar haar huis. Mijn moeder zou bij haar in wonen. Bij de woning trof pak Eko inderdaad een vrouw aan die alles in emotionele toestand bevestigde. Mijn moeder moest veel huilen. Mijn vader was een slechte man. Hij ging vreemd bij het leven en liet mijn moeder achter met twee kinderen en had mij, zonder toestemming van mijn moeder, afgestaan…Dat laatste raakte mij wel. Een oudere broer was op jongere leeftijd overleden. Nadat ik was afgestaan, werd later mijn zus Dewi geboren.
Maar goed, mijn familie was gevonden en nu moest ik een plan maken. Toch wilde ik het 100% zeker weten en heb een DNA test laten doen. Dit was zeer spannend….Na een paar weken kreeg ik de uitslag: 99, 99999% dat de vrouw mijn biologische moeder is!
Mijn geluk kon niet meer op! We gaan naar Indonesië!
Dinsdag 10 april 2018, Amsterdam, Nederland
Eindelijk is het dan zover! Vandaag vertrekken we naar Indonesië. De reis zal heel anders eruit zien dan ik voorheen gewend was. We gaan namelijk mijn biologische familie ontmoeten op Sumatra.
Ik merk aan mezelf dat ik de hele dag al loop te ijsberen door het huis. Ik rook de ene sigaret na de andere. Onbewuste stress en zenuwen zijn het! En ook vanwege het feit dat de BBC het hele gebeuren gaat filmen…Dit bericht kreeg ik last-minute te horen.
Ik merk aan mijn vriendin Marjolein dat zij ook een beetje gespannen is. We vliegen pas laat in de avond, dus we hebben alle tijd om de twee backpacks in te pakken. Uiteindelijk is het moment daar; allles ingepakt en het huis is schoon. Tijd om naar Schiphol te rijden!
Onderweg word ik gebeld door Lea. Lea werkt voor de BBC en zij wil graag op Schiphol het eerste interview afnemen.
Op Schiphol ontmoet ik Lea samen met een vriendin van haar. Ik ben dan Marjolein al kwijt, want die zou geld gaan pinnen. De dames zijn ook van Indonesische afkomst en ons gesprek komt spontaan op gang. Vervolgens word ik geïnterviewd….niet met een grote camera op mij gericht, maar simpel met een spiegelreflexcamera!!! Uiteindelijk buiten zelfs met een mobiele telefoon. Fantastisch!
Dan is het tijd om wat te gaan eten. Lea en haar vriendin filmen ons op afstand. Het voelt toch alsof je continue wordt bekeken en ik zit dan ook niet ontspannen te eten.
De dames filmen ons nog tot aan de check-in balie en dan is het tijd om afscheid te nemen. We boarden lekker op tijd. We hebben zelfs extra comfort seats gekregen. Op naar Kuala Lumpur! Vanuit daar vliegen we door naar Jakarta.
Kuala Lumpur- Jakarta, woensdag 11 april 2018, Kuala Lumpur, Singapore
Ik had niet comfortabel geslapen aan boord. Dat lag niet aan het vliegtuig, maar omdat mijn verstandskies gigantisch pijn begon te doen. Met wat ibuprofen ging het wel, maar het verstoorde de nachtrust wel. Later bleek dat dit door de spanning kwam.
Ondanks de matige nachtrust voelde ik mij fit. Naar mijn gevoel was de vlucht zo voorbij. Na het ontbijt was het tijd om te landen in Kuala Lumpur.
Ook hier een vlotte overstap gemaakt. Het leuke van Kuala Lumpur is dat je hier al veel Indootjes ziet en de Aziatische sfeer al proeft.
Als verrassing mochten wij business class vliegen naar Jakarta. De vlucht was helaas maar kort, maar toch heerlijk genoten van de decadente service!
Eenmaal in Jakarta aangekomen, voelde dit voor mij weer als een echt thuiskomen: overal Indo’s, de typische tropische klamme temperatuur, de geur van kretek en indofood! Heerlijk!!!!
Snel een taxi genomen naar het hotel. Daar hebben we heerlijke soto soep en nasi goreng gegeten. Snel slapen want de volgende ochtend zouden we vroeg op moeten staan. We vliegen dan met de BBC en pak Eko naar de Lampung!
De ontmoeting met de familie donderdag 12 april 2018, Pringsewu, Indonesië
Vannacht nauwelijks tot niet geslapen. Vermoedelijk de combinatie van de jetlag en de pijnlijke verstandskies. Maar ook de onbewuste spanning zal hier aandeel in hebben gehad.
Tegen 05:00 uur viel ik pas half in slaap, 07:00 uur ging de wekker….
Toch voelde ik me redelijk fit en nadat de backpacks weer waren ingepakt, reden we met de shuttlebus van het hotel terug naar de airport. Daar zouden wij pak Eko ontmoeten en Sri van de BBC. Na aankomst hadden we elkaar al snel gevonden. Sri en haar cameraman zijn hele leuke lieve mensen. Eko had ik ontmoet op een bijeenkomst van MR.
Na een kleine vertraging was het tijd om te boarden voor de vlucht naar Lampung, zuid Sumatra. Tijdens de vlucht een mini power napje gedaan.
Weer op Sumatraanse bodem staan, maakt mij altijd een beetje emotioneel. Niet dat ik ga huilen, maar dat ziet ergens diep in mij. Misschien heeft de adoptie onbewust toch meer met mij gedaan dan ik dacht.
Met een taxi zijn we lekker snel naar het hotel in Pringsewu gereden en konden we even wat eten. Sri wilde mij in het hotel gaan interviewen. Op het dakterras werd het interview gehouden. Super locatie; op de achtergrond hoge bergen en een prachtig uitzicht over de omgeving van Pringsewu.
Vervolgens was het tijd om te gaan naar de familie. Het wordt namelijk altijd vroeg donker in Indonesië.
Met twee auto’s reden we naar de familie. Het bleek een korte rit te zijn van 10 minuten
We verlieten de hoofdweg van Pringsewu en reden over hobbelige zandweggetjes. We reden vervolgens door een omgeving van rijstvelden, omgeven door bergen. Erg magisch deze plek! Ik voelde een brok in mijn keel opkomen, maar slikte het snel weg.
Na 5 minuten reden we een soort kampung binnen. Ik voelde dat we er elk moment konden zijn. Ik voelde me uiterst gespannen en nerveus. De BBC filmde mij continue in de auto en dat maakte het ook wel een beetje ongemakkelijk.
Het werd steeds drukker op de smalle weg. Vervolgens stopten we voor een huis. Gezien de grote menigte, moest het hier zijn. Op aanwijzen van Eko moest ik nog even in de auto blijven zitten. Ik voelde toen zware emoties naar boven komen. Met moeite kon ik deze bedwingen. Na paar minuten gaf Eko het sein dat ik uit de auto mocht komen.
Het leek voor mijn gevoel net een film. Ik liep rustig op de menigte af. Het voelde alsof alles in slowmotion ging. Ik speurde de menigte af, zoekende naar mijn moeder. En daar stond ze dan. Helemaal vooraan. Haar mooiste jurk aangetrokken. Ik zag dat ze geëmotioneerd was. Ik probeerde me nog sterk te houden voor al die mensen, maar ik brak en liep huilend in de armen van mama. De innige omhelzing en haar stem voelden zo goed. Tranen van geluk en verdriet mengden zich met elkaar. Even had ik het gevoel of heel mijn leven voorbij raasde. Ik wilde mijn moeder niet meer loslaten. Dit was ons moment waar we zo lang op hadden gewacht. Moeder praatte en huilde veel. Ik kon haar jammer genoeg niet verstaan, maar wel haar verdriet en blijdschap voelen. Ik voelde me even weer haar kleine jongen…de baby waar zij zo van hield…die op een dag was verdwenen.
Nog steeds krijg ik een brok in mijn keel nu ik dit zo opschrijf.
Achter mijn moeder stond mijn broer Welly. Ik zag dat hij zwaar geëmotioneerd was. Dat had ik niet verwacht van hem. Prachtig om te zien en wederom ook hem innig omhelsd en gehuild op elkaars schouders. Dewi mijn zusje was de volgende. Met haar had ik al via WhatsApp contact gehad. Ook zij brak volledig en huilde uit in mijn armen.
Dit moment is onbetaalbaar. Iets wat heel diep in mij zat, kwam nu naar buiten. Ik wist niet eens dat het er zat haha! Oer gevoelens komen naar boven. Hetzelfde vlees en bloed. Fantastisch!
Vervolgens werd ik aan iedereen voorgesteld. Jemig wat een grote familie heb ik erbij gekregen zeg! We gingen vervolgens in de voorkamer zitten met de familie. Geloof mij, met 20 man in een kleine ruimte is best heftig. Iedereen wilde mij zien, aan mobiele telefoons geen gebrek. Het schijnt een gebruikelijke gewoonte te zijn. Ons gezin zat bij elkaar. Daarom heen de tantes, ooms en de kinderen van mijn broer en zus. De buren moesten genoegen nemen met de woonkamer en buiten.
Vervolgens nog een keer geïnterviewd door de BBC. Dit keer samen met mijn moeder. Meerdere keren tijdens het interview richtte mijn moeder zich tot mij. Ze gaf me een aantal kussen en zei wat in het Javaans en huilde vervolgens uit in mijn armen. Weer een intiem moment tussen moeder en zoon…Ik zag dat we midden in de picture van iedereen zaten, maar het boeide mij niet. Ik heb minuten lang samen met mijn moeder in elkaars armen gehuild.
Na vele emoties en een geweldige kennismaking werden we uitgenodigd voor de avondmaaltijd. Ook dit voelde zo vertrouwd en bijzonder. Ik mocht naast mijn moeder op de grond zitten. Aan de andere zijde mijn zus Dewi en broer Welly.
Morgen gaan we met de familie naar mijn geboortedorp. Dit zal ook wel weer emotioneel gaan worden.
Bezoek geboorteplaats Gisting
In de ochtend eerst de presentjes uit Nederland aan de familie gegeven. Schijnt daar normaal te zijn dat men de cadeautjes niet uitpakt in het bijzijn van de gever. Achteraf bleek de familie erg blij met de goederen uit Belanda te zijn. Ze hadden nog nooit drop gegeten. Dewi belde pak Eko op en vroeg waarom wij haar medicijnen hadden gegeven…lol!
Met twee auto’s zijn we naar mijn geboorteplaats Gisting gereden. Mijn vriendin, pak Eko, ibu, Welly, Dewi en haar man en ik samen in een auto. Mijn moeder hield mijn hand vast en liet die niet meer los. Het was een rit van ruim twee uur. Onderweg gezellig met elkaar ergens wat gaan lunchen. Bleek dat mijn familie nog nooit uiteten was geweest. Weer een momentje dat ik met beide benen op de grond werd gezet. Ik zag dat de familie genoot van het eten. Ik leerde ze ook wat beter kennen. Mijn broer is een hele bescheiden, verlegen man. Mijn zus is juist een mondige tante, maar ook heel bescheiden. Mijn moeder is een rustige lieve vrouw. Aan haar gezichtsuitdrukking kan je zien dat ze veel leed heeft geleden Allemaal karaktereigenschappen waarin ik mijzelf wel in herkende.
Na de lunch reden we door naar de Gisting. In de Gisting gingen we eerst naar de kliniek waar ik na mijn geboorte werd verzorgd. Mijn moeder en broer herkenden het oude gedeelte van de kliniek nog. Alsof zij terug gingen in de tijd. We hebben de kraamkamer bezocht waar ik was geboren. Een heel bijzonder moment voor mij, maar ook voor mijn moeder. Als verrassing kregen wij inzage in een soort register. Daarin stond de namen van mijn ouders, tijdstip geboorte, gewicht en de de naam van de dienstdoende zuster destijds in.
Adolf woont naast de kliniek en die wilden we ook bezoeken. Mijn moeder herkende de bomen nog in zijn tuin. Mijn vader en moeder hebben een periode bij Adolf gewoond. Het bijgebouw waarin zij hadden gewoond stond er nog. Moeder was hier al 40 jaar niet meer geweest. Ik zag aan haar dat het best wel wat deed met haar.
Vervolgens konden we Durian gaan eten, ik en mijn familie sloegen dat aanbod af. De rest ging wel. Dat was het eerste moment dat ik echt even alleen was met de familie. We zaten in een tuin. Ik zat tussen Dewi en ibu in. Eerst was het even wat onwennig, want ik spreek geen Bahasa Indonesië. Ibu kroop tegen mij aan en praatte zachtjes. Hier was het allemaal begonnen; mijn geboorte en dat ik werd afgestaan. We verstonden elkaar niet, maar we begrepen allebei hoe bijzonder het was om nu samen, na 40 jaar, weer op deze plek te zijn. Vervolgens begonnen Dewi en ibu aan me te zitten; armen en benen werden bekeken. En ik kreeg van beiden een heerlijke massage.
Ik merkte dat ibu zich al wat meer op haar gemak begon te voelen. Ze werd naar mij toegankelijker en wilde het liefst mij continue vasthouden.
Verloop overige dagen
Samen met pak Eko zijn we nog op bezoek geweest bij het dorpshoofd. Hij fungeerde als een soort burgermeester van Waygatel, een kampung net buiten Pringsewu. Het dorpshoofd was al bij mijn familie langs geweest om kennis met ons te maken. Op zijn verzoek moesten we ook bij hem langskomen. Hij woont in een gigantisch huis, dat tevens ook als kantoor wordt gebruikt. Ik kreeg als cadeau twee shirts van het plaatsje Pringsewu. Vervolgens werden we meegenomen naar het politiebureau, welke handhaaft voor o.a Waygatel. Hier heb ik veel vragen kunnen stellen en moeten beantwoorden. Daarna werden we uitgenodigd voor een heerlijke lunch. Een paar dagen daarvoor was ik ook al met pak Eko op bezoek geweest bij een politiebureau in Pringsewu. Daar had ik als cadeau een politiecap gekregen. Toch best veel verschil met de politie in Nederland hoor.
We zijn nog naar het graf van mijn broer Untung geweest. Untung is op 6 jarige leeftijd overleden aan een virus. Ik was dus het derde kind. Mijn ouders waren erg arm in die tijd. Drie jongens waren teveel. Als ik een meisje was geweest dan was ik nuttig geweest voor in het huishouden…Dat is de reden waarom mijn vader mij heeft afgestaan (zonder toestemming van ibu).
De begraafplaats was niet ver van het huis van mijn moeder. Het was er snikheet. Ik heb er een bosje (nep)tulpen neergelegd en een kaars aangestoken. Vervolgens samen met ibu een traantje weggepinkt. Als verrassing lieten ze mij het graf van mijn opa en oma zien. Ook mijn overgrootvader lag er. Een bijzondere plek om de volgende keer weer te bezoeken.
We zijn nog op bezoek geweest bij mijn broer Welly. Dat was heel gezellig. Ook hier zag ik, dat zij knetterhard moeten werken om te kunnen leven, 7 dagen in de week 12 uur per dag..Ik vond het prachtig om te zien dat ze een eenvoudig leven leiden en niet het gestresste leven hebben zoals in Nederland. De band met familie en vrienden is enorm close; ze helpen elkaar allemaal en lopen zo bij iedereen naar binnen. Men leeft er heel puur. Er is altijd eten… overal waar ik kwam, werd er eten op tafel gezet en gezellig gekletst. Ik moest natuurlijk ook bij alle tantes en buren op bezoek komen. Echt super, maar ook best vermoeiend.
Ibu wist nog informatie te vertellen over een familielid van mijn vader. In overleg met pak Eko zijn we naar deze familielid op zoek gegaan met de familie. Helaas was dit familielid, de broer van mijn vader overleden. Ik heb het huis gezien waarin mijn vader was opgegroeid. Jammer genoeg heb ik ook de mindere kant van mijn vader aangehoord, van een dorpsbewoonster die mijn vader heeft gekend. Mijn vader ging vaak vreemd en liet uiteindelijk mijn moeder met twee kinderen achter, zonder haar financieel te ondersteunen. Hij was zelfs vreemdgegaan met de vrouw van zijn broer. Mijn moeder heeft ze toen betrapt, maar heeft dit altijd verzwegen…Met deze informatie besloot ik te stoppen om mijn vader te vinden. Ik begon haatgevoelens voor mijn vader te krijgen. De familie begreep en respecteerde mijn keuze.
De week bij de familie ging snel voorbij. Naar mijn gevoel te snel. De hereniging is het bijzonderste wat er in mijn leven heeft afgespeeld. Het was intens, maar ook vermoeiend. Alle dagen ondernomen we activiteiten en voor Indonesische begrippen sliepen we elke avond laat. Ik heb me zoveel mogelijk aangepast aan hun cultuur; uren zitten op de grond, eten met mijn handen, gebruik gemaakt van de “squat” toilet, als een kettingroker kretek gerookt, heerlijk pittig gegeten, oftewel ik had nergens problemen mee. Het voelde allemaal zo vertrouwd en eigen.
Ik heb 4 nachten bij ibu geslapen. Dit moest ik voor mezelf doen. Ik wilde ervaren hoe het voelde om weer thuis te slapen. De eerste nacht was best spannend; pak Eko en mijn vriendin gingen terug naar het hotel en ik bleef achter bij de familie. Dewi had een kamer ingericht als een hotelkamer. Zo lief! Ik heb die nacht over veel dingen nagedacht en viel uiteindelijk heerlijk in slaap. De nachten er na waren ook geen probleem voor me. Mijn vriendin sliep de laatste twee dagen ook in het huis van ibu. Zij had er kennelijk iets meer moeite mee.
Toen brak de dag van afscheid nemen aan. Ik zag hier erg tegenop. De familie wilde mee naar de airport en hadden via vrienden een auto geregeld. Wij namen een taxi en ibu zat bij ons in de auto. Ik zag dat ibu verdrietig was. In de taxi kroop ze tegen me aan hield mijn hand stevig vast. Ik heb nog nooit zo vaak een brok in mijn keel gehad, als tijdens deze rit naar de airport. Op de airport moesten we wachten op de rest van de familie. Ik heb toen mijn moeder vastgepakt en toen brak ik weer. Ik wilde niet weg gaan, maar ik had geen andere keuze. Ibu moest veel huilen. Ik heb haar beloofd dat ik snel weer terug zou komen.
Vervolgens hebben wij nog een week op Bali gezeten. De eerste dagen heb ik daar niet genoten. Ik had enorm last van heimwee. Ik heb overwogen om nog een paar dagen naar de familie te gaan, maar achteraf gezien is het een verstandige keuze geweest om niet te gaan. Uiteindelijk heb ik toch kunnen genieten en ontspannen op Bali.
Ik kan en mag terugkijken op een fantastische tijd met de familie. Een nieuw thuis met lieve zorgzame mensen. Een goede reden om zo vaak mogelijk naar Indonesië te gaan!
Terima kasih, in het bijzonder team Stichting Mijn Roots en pak Eko!!!