Wie ben ik
Mijn naam is Jennifer Engel, nou eigenlijk Lauti, Laut betekent zee, mijn moeder heeft mij vernoemd naar de zee omdat ze tijdens haar zwangerschap vaak op het strand was.
Ik ben op 17 oktober 1980 geboren in Semarang te Indonesië.
Ik ben opgegroeid in een warm gezin samen met mijn broer, ook geadopteerd uit Indonesië. Tegenwoordig woon ik samen met mijn man Sam en onze 6 jarige zoon Jimmi in Bergharen, een klein dorpje in Gelderland.
Start van een 15 jaar lange zoektocht…
Rond mijn 20e dacht ik wel eens na over mijn afkomst. Gewoon, nieuwsgierig, op wie lijk ik, nog niet een gevoel van gemis of drang om te zoeken. In 2001 stap ik toch naar Fiom Nijmegen en er werd een zoektocht gestart. Deze zoektocht heeft tot 2006 geduurd en heeft uiteindelijk niks opgeleverd. Raar te bedenken dat toen nog alles per post ging en het soms wel maanden duurde eer je weer informatie kreeg uit Indonesië.
In 2008 zijn Sam en ik afgereisd naar Indonesië. We hebben in Semarang de kraamkliniek waar ik geboren ben bezocht. De kraamkliniek zelf bestond overigens toen niet meer. Ook hebben we het dorpshoofd de adoptiepapieren laten zien maar de namen van mijn moeder en broers kwamen hem niet bekend voor. Ik vond het wel prima zo, ons doel was toch vakantie vieren.
Dat veranderde toen onze zoon Jimmi werd geboren in 2009. Een klein lief wondertje helemaal van jezelf. Een fantastisch gevoel, een gevoel dat ik niet kende. Karaktereigenschappen, uiterlijk, allemaal gelijkenissen die ik terug zag en zie in hem. Ik heb iets gevonden, zo voelt het, waar je zo lang naar verlangt. En dan begin ook het gemis van mijn biologische familie. Je mist je familie terwijl je ze nog nooit gezien, gesproken of aangeraakt hebt. Dat klinkt zo raar maar het gevoel was daar en bleef. Dagelijks vroeg ik me af: Wie ben ik? Lijk ik op ze? Waar komen mijn karaktereigenschappen vandaan? Hoe leven ze? Heb ik daadwerkelijk nog 3 broers zoals vermeld in de papieren? Missen ze mij ook? Willen ze contact?. Een identiteitscrisis: ik wil antwoorden op mijn vragen.
In 2014 schrijf ik een brief naar Vermist en Spoorloos. Beide hebben een zoektocht opgezet maar hadden ook weer te weinig aanknopingspunten en daardoor liep het wederom uit op niks. Telkens maar weer hopen op een wonder en dan steeds weer die teleurstellingen.
Maar wonderen bestaan
Ik wil nog niet opgeven en zet door. In maart 2015 maken Sam en ik een Facebookpagina en zetten alle informatie die we hebben erop. We adverteren met de pagina in Semarang en omgeving. Totaal halen we hiermee 2000 likes op en ontvangen veel berichten. Lieve succesberichten en ook berichten van mensen die me graag willen helpen.
Na een maand krijgen we bericht van een iemand die denkt te weten wie mijn moeder is. Achteraf bleek na een DNA- test dat zij niet mijn biologische moeder was. Weer die teleurstelling. Ik stond op het punt van opgeven maar ik kon mijn enige wens nog niet opgeven. Ik kon niet accepteren dat ik mijn familie nooit meer zou vinden. Na de teleurstelling toch weer de moed gevonden de mensen te mailen waar we ondertussen contact mee hadden of ze nog een keer wilden rondvragen.
We hebben veel contact met Johanes die in Semarang woont. Hij vertelt ons dat hij een vriend heeft die als journalist werkt bij de grootse krant van midden Java. Na alle teleurstellingen zien we toch weer een lichtpuntje. Binnen 3 dagen sta ik in de krant met een foto en met de informatie die we tot nu toe hadden. Een dag erna krijg ik meteen een mail met een foto van een vrouw. Het bleek mijn neef te zijn en de vrouw op de foto was mijn moeder.
Johanes belt met de familie en alles blijkt te kloppen met wat er in de adoptiepapieren staat. Ik kan het nog niet bevatten. Mijn biologische moeder is gevonden en mijn 3 broers en 1 zus. Weken ben ik met mijn hoofd in de wolken. Niet kunnen slapen en eten: een soort gevoel van verliefd zijn. Ik moet een DNA- test doen voor de zekerheid maar eigenlijk wil en durf ik het niet. Toch bang dat het uiteindelijk niet klopt. Maar dan besluit ik toch het wel te doen en na weken in spanning te hebben gezeten, komt dan het goede nieuws! Ik heb mijn echte biologisch familie gevonden.
Op een roze wolk
Het is juni 2015. Inmiddels veel contact via mail, Facebook en Whatsapp. En zelfs iedere vrijdag Skypen met mijn jongste broer en mijn moeder. Zo fijn maar ook nog heel onwerkelijk.
En nu? We willen er natuurlijk zo snel mogelijk heen om ze te ontmoeten. We hadden drie Tickets naar Thailand geboekt voor oktober maar hebben deze kunnen omboeken naar Jakarta! De tijd tot oktober was eigenlijk nog steeds zo onwerkelijk. Ik heb echt in een roes geleefd.
En dan is het eindelijk zover
Na een lange vliegreis komen we aan met z’n drieën in Jakarta. We willen een paar dagen acclimatiseren voordat we naar Semarang gaan.
Donderdag 15 oktober 2015
Het is 6.30 uur in de ochtend, de wekker gaat. De dag, waar ik al 15 jaar over fantaseer, op hoopte en die maanden geleden nog onmogelijk leek, wordt vandaag toch echt werkelijkheid. 9.30 uur vertrekt onze trein naar Semarang. We doen wat dutjes en fantaseren hoe het zo dadelijk zal zijn. 13.00 uur, nog maar 2 uurtjes te gaan. De spanning loopt nu wel hoog op zeg. Dan naderen we station Semarang. We kijken meteen uit het raam maar zien nog niks. Dan zie ik opeens mijn broer om het hoekje kijken. We lopen de hoek om en ja hoor de hele familie staat ons op te wachten. Mama, mijn 3 broers en zus, ieder met hun gezinnen. Wauw wat een grote familie heb ik. Wat een fantastisch gevoel om iedereen te omhelzen liefst laat ik ze voor even niet meer los.
We rijden naar ons guesthouse en de hele familie gaat mee. Iedereen heeft eten gemaakt, kroketten, cake, tofu zo lief! We gaan zitten, drinken thee en eten de snacks op. Aangezien nu de hele familie bij elkaar is pakken we onze koffer met speelgoed, kleding, sieraden, luchtjes, zonnebrillen en delen dit uit. Geweldig! Even ben ik toch echt de gelukkigste vrouw op aarde!
Maar dan….
Onze planning was om 2 weken met de familie op te trekken. Het waren twee hele intensieve weken. Omdat we zoveel tijd met hen hebben doorgebracht kwamen de ware karakters naar boven.
Mijn moeder is een hele harde vrouw. Ze had erg hoge verwachtingen van mij. Zo had ze haar baan al opgegeven en tegen de buren gezegd dat ik wel een huis zou kopen voor haar. Het draaide de hele tijd om geld en spullen. Door me te negeren en afstandelijk te doen liet ze goed merken dat ze teleurgesteld was. Mijn zus idem dito.
Daarentegen waren mijn broers heel anders van karakter. Ze hebben mij als een prinses behandeld en hebben nergens om gevraagd. Ik voel met hen wel die familieband en we hebben een fijne tijd met elkaar gehad. Bij ieder gezin hebben we een nacht doorgebracht. Dat vonden wij heel bijzonder om mee te maken. Daardoor hebben we een goed beeld gekregen van hoe ze nu echt leven. Voor Indonesische begrippen zijn ze niet heel arm.
Het afscheid nemen van de familie viel me erg zwaar, maar nee hoor bij mijn moeder niet, niks geen kus, omhelzing of “wanneer zien we elkaar weer”. Alleen een teleurgestelde blik van “Krijg ik nu nog iets of niet”. Onze laatste week hebben we op Bali doorgebracht. Even lekker met z’n drieën waar we op het laatst ook echt naar verlangden.
Terug in Nederland
Terug in Nederland begint eigenlijk pas de verwerking. Dan pas ga je beseffen wat je allemaal hebt meegemaakt. Met mijn moeder heb ik geen contact op het moment. Ik wil en trek dat ook niet. Ik moet accepteren dat er met haar nooit een hechte band zal ontstaan en dat geldt ook voor mijn zus.
Met mijn broers heb ik bijna dagelijks contact via Whatsapp. Als ze een filmpje of foto sturen merk ik dat ik daar zo blij van word en dan wil ik voor even daar zijn.
Ben ik teleurgesteld? Ja. Spijt? Nee! Ik weet waar ik vandaan kom en dat ik 3 fantastische broers (en hun gezinnen) heb die om me geven als persoon.
Ik heb de reis van mijn leven gemaakt met Sam en Jimmi. Het was emotioneel zwaar, zonder hen had ik dit niet gekund. Ze zijn er de hele tijd voor me geweest. Heel bijzonder om dit met elkaar te mogen meemaken.
Ik hoop op een mooie toekomst en dat we nog heel vaak mogen afreizen naar mijn familie in Semarang.
Jennifer
